Mirjam, Marieke, Trudy, Lisa - Inspecteurs gevaarlijke stoffen zeevaart, Inspectie Leefomgeving en Transport
Hier vertellen vrouwen uit de maritieme sector hun verhaal. Dit is het verhaal van Mirjam, Marieke, Trudy en Lisa.
Wat doen jullie voor werk?
Al bijna 20 jaar werken Trudy, Marieke en Mirjam als inspecteurs gevaarlijke stoffen zeevaart voor de Inspectie Leefomgeving en Transport in de haven van Rotterdam. De drie vrouwen kregen in die beginjaren al snel de bijnaam ‘Port Angels’, een verwijzing naar de bekende tv-serie Charlie’s Angels uit de jaren 1970. Sinds 2022 hebben ze versterking van een vierde Angel: inspecteur Lisa. De vier vrouwen controleren gevaarlijke stoffen die over zee worden vervoerd. De combinatie van vakgebieden en interesses die samenkomen in dit ene beroep, spreekt hen allemaal aan. “Het is een combinatie van chemie, veiligheid en scheepvaart. Geen dag is hier hetzelfde!” Uren op kantoor en uren in de haven wisselen elkaar met grote regelmaat af; de inspecteurs zitten zelden stil. “Na een paar uur of soms een dag op kantoor, ben ik blij als we weer de havens binnen rijden. Dan voel je de dynamiek, de levendigheid en de internationale omgeving waarin wij werken. Dat is machtig. Dat is Rotterdam, onze stad, waar we allemaal van houden”, zegt Marieke. “Iedereen in de haven heeft ook een mentaliteit van ‘niet lullen, maar poetsen’. Dat past ook wel bij ons”, vullen Mirjam en Trudy aan. “De ene dag staan we met helm en veiligheidskleding een chemische lading te inspecteren. De volgende dag zitten we bij de directie aan tafel om een gesprek te voeren over veiligheidsprotocollen of andere zaken.”
Speelt het vrouw-zijn een rol in jullie werk?
“In het begin word je zeker uitgetest”, zeggen alle vier de Angels stellig. “Even kijken of de vrouwen wel verstand van zaken hebben en weten waarover ze praten.” Het is zaak om in het begin veel kennis te vergaren bij de meer ervaren collega’s, maar ook om je niet te laten kennen. Lisa: “Uiteindelijk zijn wij er ook om een taak te volbrengen: de risico’s voor mens en milieu en de gevolgen van eventuele calamiteiten zo veel mogelijk te beperken bij het zeevervoer van gevaarlijke stoffen. Dat betekent dat verpakkers, beladers en vervoerders zich hebben te houden aan internationale regels.” “Maar soms heb je ook wel profijt van je vrouw-zijn”, vult Marieke aan. “De mannen zijn vaak toch nét iets vriendelijker tegen ons dan tegen de mannelijke collega’s in de haven. “En als wij een container op de grond willen, dan heb ik ook wel eens de indruk dat wij dat sneller voor elkaar krijgen dan de mannen.”
De vier inspecteurs hebben allemaal wel een anekdote waarin hun vrouw-zijn een rol speelt. Een van de bekendste is die van het verhoor van een directeur van een grote, internationale onderneming. Hij dacht Mirjam en Marieke, netjes gekleed voor het gesprek, af te troeven door te suggereren dat de (mannelijke) collega die de inspectie bij zijn bedrijf had gedaan, andere bevindingen had geconstateerd. “Toen wij hem vervolgens meedeelden dat wíj die inspecteurs waren, kon hij zijn oren – en ogen- niet geloven. Keurige dames die een dag eerder met helm op en in overall op de terminal liepen, daar kon hij zich niets bij voorstellen.” Ook gebeurt het nog wel eens dat bij verhoren aan de mannelijke collega wordt gevraagd of hij zijn secretaresse heeft meegenomen. Wanneer de mannelijke collega dan antwoordt dat de vrouwen in charge zijn, levert dat meestal haastig gemompelde excuses op.
Wat vinden jullie het mooiste aan je werk?
Naast het dynamische, soms hectische werk geven Mirjam, Trudy, Lisa en Marieke allemaal aan dat het steentje dat zij bijdragen aan de veiligheid van mens, dier en milieu het mooiste onderdeel is van het werk. Mirjam: “Ik durf te zeggen dat we in ons werk veel onnodige risico’s hebben voorkomen. We maken soms echt het verschil.”
Toen wij hem vervolgens meedeelden dat wíj die inspecteurs waren, kon hij zijn oren – en ogen- niet geloven.
